Σκηνές - Μνῆμες
Alexandros (Alekos) Panagoulis / Αλέξανδρος (Αλέκος) ΠαναγούληςLingua: Greco moderno
Δεμένος χειροπόδαρα
στὸ σιδερένιο τὸ κρεβάτι
κι οἱ ἁλυσίδες
τὸ σῶμα ἀκίνητο κρατοῦν
Κοράκια γύρω μου
ζητοῦν νὰ μὲ σπαράξουν
Δούλοι τυράννων
κι ἔχουν ἀνθρώπινες μορφές
Χτυπᾶνε τὶς πατοῦσες μου μὲ ξύλα
σβήνουν τσιγάρα στὸ κορμὶ
στὸ ματωμένο πρόσωπό μου
στηρίζουν κάνες πιστολιῶν
καὶ ξεφωνίζουν ἀσταμάτητα
Μὲ βρίζουν καὶ ξεστομίζουν ἀπειλὲς
Αὐτοὶ ποὺ λιποτάχτησαν
ἐμένα λένε λιποτάχτη
Αὐτοὶ ποὺ πρόδωσαν
προδότη μέ φωνάζουν
Αὐτούς ποὺ αὔριο θὰ φτύνει ὁ Λαός
ἐμένα φτύνουν
Μὲ λένε πρόστυχο
ἀνήμποροι νὰ δοῦν
τὴ δύναμη ποὺ κρύβεται καὶ τὴν ἀλήθεια
στοῦ ἁλυσοδεμένου τὶς βρισιές καὶ τὴν ὀργὴ
Μὲ λένε πρόστυχο
κι ὁ βούρδουλας
χαράζει στὸ κορμὶ
λαβωματιὲς καινούργιες
λαβωματιὲς ποὺ χάσκουν ἀπορώντας
Στὸ σάρκινο πουκάμισο
οἱ αἱμάτινες λουρίδες
τὸ χρῶμ' ἀλλάζουν
μὰ συνεχίζουν νὰ χτυποῦν
καί κάθε τόσο
μὲ νέους τρόπους προσπαθοῦν
τὸν πόνο ν' αὐγατίσουν
Τὰ χέρια ποὺ μοῦ φράζανε
τὴ μύτη καὶ τὸ στόμα
τὰ δάγκωσα
μὰ τώρα
σὲ μιὰ κουβέρτα τυλιγμένο τὸ κεφάλι
κι ὁ οὐρανὸς
κατέβηκε στὰ μάτια
γεμάτος ἄστρα
στὸ στῆθος μου
σωριάστηκαν βουνὰ
παράξενες σειρῆνες
στ' αὐτιὰ βουΐζουνε
Ἄδικα σπαρταράει τὸ κορμὶ
γιὰ λίγο ἀέρα
Μέσ’ στὸν ἱδρώτα βουτηγμένος
γιὰ λίγο ἀέρα
γιὰ λίγο ἀέρα μοναχά…
Φωνὲς καὶ χάχανα
φτηνὰ καὶ πρόστυχα ἀστεῖα
καὶ τὸ κατόρθωμα;
Πασπατεύουνε τ' ἀρχίδια τοῦ Δεσμώτη
Χωρὶς νὰ βιάζονται…
Μοῦ περιγράφουνε τί πρόκειται νὰ πάθω
χωρὶς νὰ βιάζονται…
Ἀνοίγουνε κουτιὰ
βγάζουν βελόνες
χωρὶς νὰ βιάζονται…
Ἀνάμεσά τους κάποιος
(ὅπως πάντα)
μέ… συμβουλεύει
(παίζει τὸ ρόλο τοῦ καλοῦ)
μὰ δὲν τὸν ἄκουσα καὶ πάλι
κι ἔτσι ἀρχίζουνε
Περνοῦν μέσ' στὴν οὐρήθρα μιὰ βελόνα
(πολύ λεπτὴ - μετάλλινη)
ἀνατριχίλα σ’ ὅλο τὸ κορμὶ
τὴν ἄλλη ἄκρη τῆς βελόνας
τώρα ζεσταίνουν…
Τὶς οἰμωγὲς
τὶς πνίγουνε τά γέλια
τὰ γέλια ἀκοῦστε
τὰ γέλια τους…
Βράχνιασαν, ἵδρωσαν, κουράστηκαν
χωρὶς πιὰ σύστημα ἀρχίσαν νὰ χτυποῦν
Ὅλοι μαζὶ
οὐρλιάζοντας…
Μιὰ μηχανὴ παράμερα μουγκρίζει
καὶ μιὰ ἀνθρώπινη φωνὴ
μέσα στὸ σάλο ἀκούγεται
Ἕνα ραδιόφωνο
Λὲς καί τρελλάθηκαν
μέ χέρια καί μέ πόδια μέ χτυποῦν
Ὅλοι μαζί…
Στοὺς τοίχους καὶ στὸ πάτωμα
φωτιᾶς λουλούδια ξεπροβάλλουν
Φλόγες ἀλλόκοσμες
Χορεύουν ξέφρενους ρυθμοὺς
ὅλα γυρίζουν
κι ὕστερα χάνονται…
Σ' ἄλλο δωμάτιο βρίσκομαι
μικρὴ ἡ διαφορά
οἱ ἁλυσίδες πάντα συντροφιά μου
τὰ πρόσωπα θολὰ
σκυμμέν' ἀπάνω μου
ἀγκάθια μίσους
Καί ἀνεβαίνει ὁ τόνος τῆς φωνῆς
Καὶ νέα πρόσωπα μαζὶ μὲ τὰ γνωστὰ
Μὰ ἴδεις ὅλες οἱ μορφὲς
Καὶ οἱ στολὲς τους ἴδιες
τί κι ἂν βρίσκεται στὸ πέτο τῆς στολῆς
κάποια παράσταση παλιά;
Τοῦ Ἰπποκράτη τώρα
τὸν ξεχάσανε τὸν ὅρκο…
Σκηνὲς ζωῆς
Μαῦρες σκιές
Σκηνὲς ποὺ ἔζησα
Μὰ ποιά νὰ πρωτοθυμηθῶ;
Ἡ μνήμη πόνος
Ἡ μοναξιά;
Πόνος κι αὐτὴ
Πόνος μὲ πόνο συντροφιὰ
εἶν' ἡ ζωή μας
Σ.Φ.Μ. – Ἀπομόνωση – Δεκέμβρης 1971. Μνῆμες καὶ σκηνὲς τῆς ἀνάκρισης ποὺ κράτησε δυόμισυ μῆνες. Ἀπό τὶς 13 Αὐγούστου τοῦ 1968 μέχρι τὰ τέλη τοῦ Ὀκτώβρη τοῦ ἴδιου χρόνου.
στὸ σιδερένιο τὸ κρεβάτι
κι οἱ ἁλυσίδες
τὸ σῶμα ἀκίνητο κρατοῦν
Κοράκια γύρω μου
ζητοῦν νὰ μὲ σπαράξουν
Δούλοι τυράννων
κι ἔχουν ἀνθρώπινες μορφές
Χτυπᾶνε τὶς πατοῦσες μου μὲ ξύλα
σβήνουν τσιγάρα στὸ κορμὶ
στὸ ματωμένο πρόσωπό μου
στηρίζουν κάνες πιστολιῶν
καὶ ξεφωνίζουν ἀσταμάτητα
Μὲ βρίζουν καὶ ξεστομίζουν ἀπειλὲς
Αὐτοὶ ποὺ λιποτάχτησαν
ἐμένα λένε λιποτάχτη
Αὐτοὶ ποὺ πρόδωσαν
προδότη μέ φωνάζουν
Αὐτούς ποὺ αὔριο θὰ φτύνει ὁ Λαός
ἐμένα φτύνουν
Μὲ λένε πρόστυχο
ἀνήμποροι νὰ δοῦν
τὴ δύναμη ποὺ κρύβεται καὶ τὴν ἀλήθεια
στοῦ ἁλυσοδεμένου τὶς βρισιές καὶ τὴν ὀργὴ
Μὲ λένε πρόστυχο
κι ὁ βούρδουλας
χαράζει στὸ κορμὶ
λαβωματιὲς καινούργιες
λαβωματιὲς ποὺ χάσκουν ἀπορώντας
Στὸ σάρκινο πουκάμισο
οἱ αἱμάτινες λουρίδες
τὸ χρῶμ' ἀλλάζουν
μὰ συνεχίζουν νὰ χτυποῦν
καί κάθε τόσο
μὲ νέους τρόπους προσπαθοῦν
τὸν πόνο ν' αὐγατίσουν
Τὰ χέρια ποὺ μοῦ φράζανε
τὴ μύτη καὶ τὸ στόμα
τὰ δάγκωσα
μὰ τώρα
σὲ μιὰ κουβέρτα τυλιγμένο τὸ κεφάλι
κι ὁ οὐρανὸς
κατέβηκε στὰ μάτια
γεμάτος ἄστρα
στὸ στῆθος μου
σωριάστηκαν βουνὰ
παράξενες σειρῆνες
στ' αὐτιὰ βουΐζουνε
Ἄδικα σπαρταράει τὸ κορμὶ
γιὰ λίγο ἀέρα
Μέσ’ στὸν ἱδρώτα βουτηγμένος
γιὰ λίγο ἀέρα
γιὰ λίγο ἀέρα μοναχά…
Φωνὲς καὶ χάχανα
φτηνὰ καὶ πρόστυχα ἀστεῖα
καὶ τὸ κατόρθωμα;
Πασπατεύουνε τ' ἀρχίδια τοῦ Δεσμώτη
Χωρὶς νὰ βιάζονται…
Μοῦ περιγράφουνε τί πρόκειται νὰ πάθω
χωρὶς νὰ βιάζονται…
Ἀνοίγουνε κουτιὰ
βγάζουν βελόνες
χωρὶς νὰ βιάζονται…
Ἀνάμεσά τους κάποιος
(ὅπως πάντα)
μέ… συμβουλεύει
(παίζει τὸ ρόλο τοῦ καλοῦ)
μὰ δὲν τὸν ἄκουσα καὶ πάλι
κι ἔτσι ἀρχίζουνε
Περνοῦν μέσ' στὴν οὐρήθρα μιὰ βελόνα
(πολύ λεπτὴ - μετάλλινη)
ἀνατριχίλα σ’ ὅλο τὸ κορμὶ
τὴν ἄλλη ἄκρη τῆς βελόνας
τώρα ζεσταίνουν…
Τὶς οἰμωγὲς
τὶς πνίγουνε τά γέλια
τὰ γέλια ἀκοῦστε
τὰ γέλια τους…
Βράχνιασαν, ἵδρωσαν, κουράστηκαν
χωρὶς πιὰ σύστημα ἀρχίσαν νὰ χτυποῦν
Ὅλοι μαζὶ
οὐρλιάζοντας…
Μιὰ μηχανὴ παράμερα μουγκρίζει
καὶ μιὰ ἀνθρώπινη φωνὴ
μέσα στὸ σάλο ἀκούγεται
Ἕνα ραδιόφωνο
Λὲς καί τρελλάθηκαν
μέ χέρια καί μέ πόδια μέ χτυποῦν
Ὅλοι μαζί…
Στοὺς τοίχους καὶ στὸ πάτωμα
φωτιᾶς λουλούδια ξεπροβάλλουν
Φλόγες ἀλλόκοσμες
Χορεύουν ξέφρενους ρυθμοὺς
ὅλα γυρίζουν
κι ὕστερα χάνονται…
Σ' ἄλλο δωμάτιο βρίσκομαι
μικρὴ ἡ διαφορά
οἱ ἁλυσίδες πάντα συντροφιά μου
τὰ πρόσωπα θολὰ
σκυμμέν' ἀπάνω μου
ἀγκάθια μίσους
Καί ἀνεβαίνει ὁ τόνος τῆς φωνῆς
Καὶ νέα πρόσωπα μαζὶ μὲ τὰ γνωστὰ
Μὰ ἴδεις ὅλες οἱ μορφὲς
Καὶ οἱ στολὲς τους ἴδιες
τί κι ἂν βρίσκεται στὸ πέτο τῆς στολῆς
κάποια παράσταση παλιά;
Τοῦ Ἰπποκράτη τώρα
τὸν ξεχάσανε τὸν ὅρκο…
Σκηνὲς ζωῆς
Μαῦρες σκιές
Σκηνὲς ποὺ ἔζησα
Μὰ ποιά νὰ πρωτοθυμηθῶ;
Ἡ μνήμη πόνος
Ἡ μοναξιά;
Πόνος κι αὐτὴ
Πόνος μὲ πόνο συντροφιὰ
εἶν' ἡ ζωή μας
Σ.Φ.Μ. – Ἀπομόνωση – Δεκέμβρης 1971. Μνῆμες καὶ σκηνὲς τῆς ἀνάκρισης ποὺ κράτησε δυόμισυ μῆνες. Ἀπό τὶς 13 Αὐγούστου τοῦ 1968 μέχρι τὰ τέλη τοῦ Ὀκτώβρη τοῦ ἴδιου χρόνου.
×
![]()
