Ι.
Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα
Με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή
Και μ’ ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου
Νησί που κανείς σεισμός δε θα σε καταπιεί
Μακρύ σαν πέτρινη μαγνητική βελόνη
Να δείχνεις το βοριά και το νότο της πορείας της ιστορίας του χρόνου
Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει
Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει
Η θάλασσα δεν τ’ αντέχει αυτά τα βράχια
ΙΙ.
ΒΕΤΟ, ΑΕΤΟ, ΓΕΤΟ, ΣΦΑ, το Γάμμα Κέντρο
Απ’ την κορφή ως τα νύχια πέτρα
Τ’ αντίσκηνα σαν σβόλοι λάσπη
Ένα κομμάτι λάσπη οι ανθρώποι
Τρεμόσβηνε η ψυχή γινόταν χώμα
Φασματικές λάμπες κόβανε τα πρόσωπα
Φωτίζοντας μάτια τρελών
Στόματα που ξεχύναν έντομα
Κι ο άνεμος μες τις χοντρές αρβύλες του βασανιστή
Μαστίγωνε τ’ άγριο βουνό με τη ζωστήρα του
ΙΙΙ.
Έτσι έμαθα πόσο βαριά είναι η άμμος
Πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει
Πώς ξεριζώνονται τα σκίνα κι οι αφάνες
Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου
Η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου
Τ’ αγκάθια μείναν για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου
×
![]()
