1) Αυτόν τον ουρανό
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Αυτόν τον ουρανό
με τα γαλάζια μάτια
τον κάνανε κομμάτια
Χριστέ μου πως πονώ.
Και τούτη την καρδιά
των λύκων το λεφούσι
τη σκέπασε με πούσι
Χριστέ μου πώς πονώ!
Πώς να σου γράψω την ζωή μου
με πίκρες και με βογκητά;
Πώς να διαβάσω την ψυχή μου
σε συρματόσχοινα μπροστά;
Τις νύχτες π’ αγρυπνώ
και δένω την πληγή μου
γυρεύω την φωνή μου
που ήταν σπαθί γυμνό.
Κι αρχίζω τις κραυγές
και γδέρνετ’ ο λαιμός μου
και τρέχει ο καημός μου
φαρμάκι απ’ τις πληγές
Πώς να σου γράψω την ζωή μου
με πίκρες και με βογκητά;
Πώς να διαβάσω την ψυχή μου
σε συρματόσχοινα μπροστά;
2) Οκτώβρης ήταν
(Ρένα Κουμιώτη)
Οκτώβρης ήταν και με φιλούσες
κι από φαντάρους κάργα ο σταθμός
κι απ’ το βαγόνι μου τραγουδούσες
"Δε θα περάσει ο φασισμός"
Κι ήρθανε μπόρες κι ήρθανε χιόνια
κι όλο αργούσε ο γυρισμός
Και μου μηνούσες με χελιδόνια
"Δε θα περάσει ο φασισμός"
Κλαίω τα βράδια στην θύμησή σου
κι είναι το δάκρυ κατακλυσμός
πού `χεις πληρώσει με την ζωή σου
κι έχει περάσει ο φασισμός
(να μην περάσει ο φασισμός)
3) Η Ουρανία
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Αγόρασα μια μπατανία
για πανωφόρι και κουβέρτα
και τώρα πια η Ουρανία
με του βοριά τα σούρτα φέρτα
δε θα κρυώνει στο τσαρδί μας
και δε θα φύγει το παιδί μας
Πήρα πισσόχαρτο δυο μέτρα
και το ταβάνι δε θα στάζει
Τις τρύπες της παράγκας μέτρα
να τις σκεπάσω να μην μπάζει
Κι εγώ πλαγιάζω στην γωνία
να βρει ζεστά η Ουρανία
Αν έχουμε καλό χειμώνα
θα την εβγάλουμε και φέτο
Κι η Ουρανία η κοκόνα
άσπρη γλυκιά ίδιο κουφέτο
θα λάμπει μες στο καλοκαίρι
που μπόλικη δουλειά θα φέρε
4) Ο Τζάννης
(Ρένα Κουμιώτη)
Έμειν’ η παρέα ορφανή
χάσαμε τις άλλες το Τζαννή
που άνοιγε τα χέρια του
κι όλη τη γης αγκάλιαζε
και το ντουνιά τον ψεύτη
δεν τον λογάριαζε.
Δώστε στον άνεμο σκοινί τα σύννεφα να δέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας το πονέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει.
Τώρα μένουμ’ όλοι σιωπηλοί
μέσα στο κουτούκι του Βελλή
και ψάχνουμε τα μάτια του
τα μάτια τα γελούμενα
που μας τα πήρε η νύχτα
καλά καθούμενα.
Δώστε στον άνεμο σκοινί τα σύννεφα να δέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει.
5) Ο τζίτζικας (στο Πήλιο)
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Κυρ τζίτζικα συμπάθα με
που δε σε σιγοντάρω
μ’ απ’ όλα αύτά που πάθαμε
μου `ρχεται να φουντάρω
να βάλω πέτρα στο λαιμό
και μια και δυο στον ποταμό
Κυρ τζίτζικα μας πιάσανε
τον Αύγουστο στο Πήλιο
και μας εξαναγκάσανε
να βάψουμε τον ήλιο
Με το συμπάθειο βρε παιδιά
πάρτε πινέλο και μπογιά
Κυρ τζίτζικα εβάψαμε
με φούμο δυο αχτίδες
Τα χέρια μας εκάψαμε
κι οι άλλοι μην τους είδες
και θα το δεις, λόγω τιμής
για όλα αυτά θα φταίμε εμείς
6) Του σκοτωμένου αγοριού
(Ρένα Κουμιώτη)
Του σκοτωμένου αγοριού το αίμα
κοντά στο ρέμα, κοντά στο ρέμα
όταν περνάς μην το πατήσεις
σκύψε να προσκυνήσεις
Δίπλα στα φρύγανα κοιμόταν σαν Απρίλης
στάχυα στα χείλια του και στα μαλλιά
κι ακούστηκε η πιστολιά
και χάθηκι ο Απρίλης
Του σκοτωμένου αγοριού του βώλους
κατάρα σ’ όλους, κατάρα σ’ όλους
βάλ’ τους ξανά στην κασετίνα
κι απέ ξαναπροσκύνα
Δίπλα στα φρύγανα κοιμόταν σαν τον Μάη
στάχυα στα χείλια του και στα μαλλιά
κι ακούστηκε η πιστολιά
και το αγόρι πάει
7) Από πείνα
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Βρήκαν την Τρίτη τον Στρατή
ξεπαγιασμένο στο στρατί
μ’ ένα βαθύ παράπονο
στα μάτια του να πέφτει
Ήταν γδυτός ως τα μισά
κι είχε στα χείλη μια φτυσιά
για σένανε, για μένανε
και τον ντουνιά τον ψεύτη
Τι άλλο να σου γράψω Κατερίνα
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα
Είχε χιονίσει αποβραδίς
κι ο αδερφός μας ο Στρατής
σ’ ένα χαντάκι κείτονταν
κουρέλι πεταμένο
Ήταν τα μάτια του ανοιχτά
και μες στην χούφτα του σφιχτά
κρατούσε ξεροκόμματο
στο χιόνι βουτηγμένο
Τι άλλο να σου γράψω Κατερίνα
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα
8) Μίλα μου για την λευτεριά (κι ο ήλιος θα ´ρθει πίσω)
(Ρένα Κουμιώτη)
Αν ψάξω μέσα σου και βρω
τον στεναγμό του κόσμου
και τον βαρύ μου τον σταυρό
αν ψάξω μέσα σου και βρω
τότε θα είσαι γιος μου
Μίλα μου για την λευτεριά
να μην την λησμονήσω
γιατί θ’ ανθίσει η λυγαριά
και ο ήλιος θα `ρθει πίσω
Αν έβρεις μέσα μου βαθιά
τον πόνο που πονάμε
και τα γυμνά μας τα σπαθιά
αν έβρεις μέσα μου βαθιά
μάνα σου τότε θα `μαι.
Μίλα μου για την λευτεριά
να μην την λησμονήσω
γιατί θ’ ανθίσει η λυγαριά
και ο ήλιος θα `ρθει πίσω
9) Η μάνα μου
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι
σαν τις μανάδες τις παλιές
Παίρνει την Παναγιά απ’ το χέρι
και τρέχουνε στις γειτονιές
και σμίγουνε με τον Κοσμάκη
που λέει το ψωμί ψωμάκι
Κι όταν γυρνάνε στα σοκάκια
σα δυο σκιές μες στην βραδιά
με τα φτωχά τους ρουχαλάκια
όλο βροχή και λασπουριά
έχουν πόνους στην καρδιά
δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω
ποιανής το χέρι να φιλήσω
10) Φεγγάρι μου φυλακισμένο
(Ρένα Κουμιώτη)
Φεγγάρι μου φυλακισμένο
το ξέρω θα πονάς πολύ
σ’ αυτό το παγερό κελί
που βρέθηκες κλεισμένο
Φεγγάρι μου φυλακισμένο.
Πόσο ακριβά κανείς πληρώνει
φεγγάρι μου τη λευτεριά
Ήσουν αγέρας, φως και σκόνη
και σε κλειδώνει σιδεριά.
Φεγγάρι μου φυλακισμένο
ξανθό μου γελαστό παιδί
ανέβα στ’ αψηλό κλαδί
το μπόι σου να χορταίνω
Φεγγάρι μου φυλακισμένο
Πόσο ακριβά κανείς πληρώνει
φεγγάρι μου τη λευτεριά
Ήσουν αγέρας, φως και σκόνη
και σε κλειδώνει σιδεριά.
11) Έξι άνδρες
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Εξι άνδρες την αυγή
Παναγιά μου φύλαγε
έξι άνδρες, μια πληγή
μα κανείς δε μίλαγε
Εξι τους βαράγανε
μα δε μαρτυράγανε
Πέντε άνδρες την νυχτιά
το κορμί τους έκαιγε
βγάζει ο βούρδουλας φωτιά
μα κανείς δεν έκλαιγε
Εξι τους βαράγανε
μα δε μαρτυράγανε
Ενας άνδρας το πρωί
το αίμα του εκύλαγε
το δικό μου το παιδί
Παναγιά μου φύλαγε
Παναγιά μου και Χριστέ
το σκοτώνουν οι ληστές
12) Οι τελευταίες μέρες
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Στρώσε τα τραπέζια
φέρε τα κρασιά
κέρνα και τον χάρο ένα ποτήρι
μοίρασε τουφέκια
σ’ όλα τα νησιά
θα `χουμε απόψε πανηγύρι
Κι έλα να χορέψουμε
για την ζωή και την θανή
ρίξε ένα ζεϊμπέκικο
Ακρίτα Διγενή
Να κι ο Οδυσσέας με τον Μανωλιό
κι όλη η παλιά μας η παρέα
τώρα θ’ ανεβούνε στο καμπαναριό
για να ξεσηκώσουν τον Περαία
Κι έλα να χορέψουμε
για την ζωή και την θανή
ρίξε ένα ζεϊμπέκικο
Ακρίτα Διγενή
Ήρθαν τα μαντάτα
βράδυ στις εννιά
στέλνει κι ο Κανάρης μια φρεγάδα
άιντε μπρος αδέρφια
κάνουμε πανιά
με καραβοκύρη την Ελλάδα
Κι έλα να χορέψουμε
για την ζωή και την θανή
ρίξε ένα ζεϊμπέκικο
Ακρίτα Διγενή
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Αυτόν τον ουρανό
με τα γαλάζια μάτια
τον κάνανε κομμάτια
Χριστέ μου πως πονώ.
Και τούτη την καρδιά
των λύκων το λεφούσι
τη σκέπασε με πούσι
Χριστέ μου πώς πονώ!
Πώς να σου γράψω την ζωή μου
με πίκρες και με βογκητά;
Πώς να διαβάσω την ψυχή μου
σε συρματόσχοινα μπροστά;
Τις νύχτες π’ αγρυπνώ
και δένω την πληγή μου
γυρεύω την φωνή μου
που ήταν σπαθί γυμνό.
Κι αρχίζω τις κραυγές
και γδέρνετ’ ο λαιμός μου
και τρέχει ο καημός μου
φαρμάκι απ’ τις πληγές
Πώς να σου γράψω την ζωή μου
με πίκρες και με βογκητά;
Πώς να διαβάσω την ψυχή μου
σε συρματόσχοινα μπροστά;
2) Οκτώβρης ήταν
(Ρένα Κουμιώτη)
Οκτώβρης ήταν και με φιλούσες
κι από φαντάρους κάργα ο σταθμός
κι απ’ το βαγόνι μου τραγουδούσες
"Δε θα περάσει ο φασισμός"
Κι ήρθανε μπόρες κι ήρθανε χιόνια
κι όλο αργούσε ο γυρισμός
Και μου μηνούσες με χελιδόνια
"Δε θα περάσει ο φασισμός"
Κλαίω τα βράδια στην θύμησή σου
κι είναι το δάκρυ κατακλυσμός
πού `χεις πληρώσει με την ζωή σου
κι έχει περάσει ο φασισμός
(να μην περάσει ο φασισμός)
3) Η Ουρανία
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Αγόρασα μια μπατανία
για πανωφόρι και κουβέρτα
και τώρα πια η Ουρανία
με του βοριά τα σούρτα φέρτα
δε θα κρυώνει στο τσαρδί μας
και δε θα φύγει το παιδί μας
Πήρα πισσόχαρτο δυο μέτρα
και το ταβάνι δε θα στάζει
Τις τρύπες της παράγκας μέτρα
να τις σκεπάσω να μην μπάζει
Κι εγώ πλαγιάζω στην γωνία
να βρει ζεστά η Ουρανία
Αν έχουμε καλό χειμώνα
θα την εβγάλουμε και φέτο
Κι η Ουρανία η κοκόνα
άσπρη γλυκιά ίδιο κουφέτο
θα λάμπει μες στο καλοκαίρι
που μπόλικη δουλειά θα φέρε
4) Ο Τζάννης
(Ρένα Κουμιώτη)
Έμειν’ η παρέα ορφανή
χάσαμε τις άλλες το Τζαννή
που άνοιγε τα χέρια του
κι όλη τη γης αγκάλιαζε
και το ντουνιά τον ψεύτη
δεν τον λογάριαζε.
Δώστε στον άνεμο σκοινί τα σύννεφα να δέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας το πονέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει.
Τώρα μένουμ’ όλοι σιωπηλοί
μέσα στο κουτούκι του Βελλή
και ψάχνουμε τα μάτια του
τα μάτια τα γελούμενα
που μας τα πήρε η νύχτα
καλά καθούμενα.
Δώστε στον άνεμο σκοινί τα σύννεφα να δέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει,
βρέχει ο κουτσο Φλέβαρος και θα μας τον πονέσει.
5) Ο τζίτζικας (στο Πήλιο)
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Κυρ τζίτζικα συμπάθα με
που δε σε σιγοντάρω
μ’ απ’ όλα αύτά που πάθαμε
μου `ρχεται να φουντάρω
να βάλω πέτρα στο λαιμό
και μια και δυο στον ποταμό
Κυρ τζίτζικα μας πιάσανε
τον Αύγουστο στο Πήλιο
και μας εξαναγκάσανε
να βάψουμε τον ήλιο
Με το συμπάθειο βρε παιδιά
πάρτε πινέλο και μπογιά
Κυρ τζίτζικα εβάψαμε
με φούμο δυο αχτίδες
Τα χέρια μας εκάψαμε
κι οι άλλοι μην τους είδες
και θα το δεις, λόγω τιμής
για όλα αυτά θα φταίμε εμείς
6) Του σκοτωμένου αγοριού
(Ρένα Κουμιώτη)
Του σκοτωμένου αγοριού το αίμα
κοντά στο ρέμα, κοντά στο ρέμα
όταν περνάς μην το πατήσεις
σκύψε να προσκυνήσεις
Δίπλα στα φρύγανα κοιμόταν σαν Απρίλης
στάχυα στα χείλια του και στα μαλλιά
κι ακούστηκε η πιστολιά
και χάθηκι ο Απρίλης
Του σκοτωμένου αγοριού του βώλους
κατάρα σ’ όλους, κατάρα σ’ όλους
βάλ’ τους ξανά στην κασετίνα
κι απέ ξαναπροσκύνα
Δίπλα στα φρύγανα κοιμόταν σαν τον Μάη
στάχυα στα χείλια του και στα μαλλιά
κι ακούστηκε η πιστολιά
και το αγόρι πάει
7) Από πείνα
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Βρήκαν την Τρίτη τον Στρατή
ξεπαγιασμένο στο στρατί
μ’ ένα βαθύ παράπονο
στα μάτια του να πέφτει
Ήταν γδυτός ως τα μισά
κι είχε στα χείλη μια φτυσιά
για σένανε, για μένανε
και τον ντουνιά τον ψεύτη
Τι άλλο να σου γράψω Κατερίνα
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα
Είχε χιονίσει αποβραδίς
κι ο αδερφός μας ο Στρατής
σ’ ένα χαντάκι κείτονταν
κουρέλι πεταμένο
Ήταν τα μάτια του ανοιχτά
και μες στην χούφτα του σφιχτά
κρατούσε ξεροκόμματο
στο χιόνι βουτηγμένο
Τι άλλο να σου γράψω Κατερίνα
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα
8) Μίλα μου για την λευτεριά (κι ο ήλιος θα ´ρθει πίσω)
(Ρένα Κουμιώτη)
Αν ψάξω μέσα σου και βρω
τον στεναγμό του κόσμου
και τον βαρύ μου τον σταυρό
αν ψάξω μέσα σου και βρω
τότε θα είσαι γιος μου
Μίλα μου για την λευτεριά
να μην την λησμονήσω
γιατί θ’ ανθίσει η λυγαριά
και ο ήλιος θα `ρθει πίσω
Αν έβρεις μέσα μου βαθιά
τον πόνο που πονάμε
και τα γυμνά μας τα σπαθιά
αν έβρεις μέσα μου βαθιά
μάνα σου τότε θα `μαι.
Μίλα μου για την λευτεριά
να μην την λησμονήσω
γιατί θ’ ανθίσει η λυγαριά
και ο ήλιος θα `ρθει πίσω
9) Η μάνα μου
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι
σαν τις μανάδες τις παλιές
Παίρνει την Παναγιά απ’ το χέρι
και τρέχουνε στις γειτονιές
και σμίγουνε με τον Κοσμάκη
που λέει το ψωμί ψωμάκι
Κι όταν γυρνάνε στα σοκάκια
σα δυο σκιές μες στην βραδιά
με τα φτωχά τους ρουχαλάκια
όλο βροχή και λασπουριά
έχουν πόνους στην καρδιά
δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω
ποιανής το χέρι να φιλήσω
10) Φεγγάρι μου φυλακισμένο
(Ρένα Κουμιώτη)
Φεγγάρι μου φυλακισμένο
το ξέρω θα πονάς πολύ
σ’ αυτό το παγερό κελί
που βρέθηκες κλεισμένο
Φεγγάρι μου φυλακισμένο.
Πόσο ακριβά κανείς πληρώνει
φεγγάρι μου τη λευτεριά
Ήσουν αγέρας, φως και σκόνη
και σε κλειδώνει σιδεριά.
Φεγγάρι μου φυλακισμένο
ξανθό μου γελαστό παιδί
ανέβα στ’ αψηλό κλαδί
το μπόι σου να χορταίνω
Φεγγάρι μου φυλακισμένο
Πόσο ακριβά κανείς πληρώνει
φεγγάρι μου τη λευτεριά
Ήσουν αγέρας, φως και σκόνη
και σε κλειδώνει σιδεριά.
11) Έξι άνδρες
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Εξι άνδρες την αυγή
Παναγιά μου φύλαγε
έξι άνδρες, μια πληγή
μα κανείς δε μίλαγε
Εξι τους βαράγανε
μα δε μαρτυράγανε
Πέντε άνδρες την νυχτιά
το κορμί τους έκαιγε
βγάζει ο βούρδουλας φωτιά
μα κανείς δεν έκλαιγε
Εξι τους βαράγανε
μα δε μαρτυράγανε
Ενας άνδρας το πρωί
το αίμα του εκύλαγε
το δικό μου το παιδί
Παναγιά μου φύλαγε
Παναγιά μου και Χριστέ
το σκοτώνουν οι ληστές
12) Οι τελευταίες μέρες
(Γιάννης Πουλόπουλος)
Στρώσε τα τραπέζια
φέρε τα κρασιά
κέρνα και τον χάρο ένα ποτήρι
μοίρασε τουφέκια
σ’ όλα τα νησιά
θα `χουμε απόψε πανηγύρι
Κι έλα να χορέψουμε
για την ζωή και την θανή
ρίξε ένα ζεϊμπέκικο
Ακρίτα Διγενή
Να κι ο Οδυσσέας με τον Μανωλιό
κι όλη η παλιά μας η παρέα
τώρα θ’ ανεβούνε στο καμπαναριό
για να ξεσηκώσουν τον Περαία
Κι έλα να χορέψουμε
για την ζωή και την θανή
ρίξε ένα ζεϊμπέκικο
Ακρίτα Διγενή
Ήρθαν τα μαντάτα
βράδυ στις εννιά
στέλνει κι ο Κανάρης μια φρεγάδα
άιντε μπρος αδέρφια
κάνουμε πανιά
με καραβοκύρη την Ελλάδα
Κι έλα να χορέψουμε
για την ζωή και την θανή
ρίξε ένα ζεϊμπέκικο
Ακρίτα Διγενή
×
![]()
