1) Eισαγωγή
(Απαγγέλλει ο Δημήτρης Μυράτ)
2) Καταχνιά
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα, Χορωδία)
Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά
Κλαίνε θρηνούν οι κάμποι
Ήρθε σκλαβιά πικρή σκλαβιά
πλάκωσε μαύρη καταχνιά
κι ο ήλιος πια δεν λάμπει
Η μπότα του κατακτητή
Παντού τη φρίκη απλώνει
Κι όπου πατεί κι όπου πατεί
Χορτάρι δε φυτρώνει
Μα στη χαμένη μου τη γη
Θ’ανθίσουν πάλι οι κλώνοι
Θ’αναλαλεί το αηδόνι
Μέσα απ’ τη στάχτη τη βαθειά
Μια σπίθα θα πετάξει
Σε πολιτείες και χωριά
Και θα γενεί τρανή φωτιά
Που τη φωτιά θα κάψει
3) Πείνα
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Δεν πουθενά ψωμί
Και σπίτι πώς να πάω
Θα με πληγώσει μια φωνή:
"Πατέρα μου πεινάω"
Απόψε το παιδάκι μου
Θα γείρει πεινασμένο
Και τον πατέρα του θα δει
Πρώτη φορά κλαμένο
Να μαραθείς βλαστάρι μου
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω
Και με το αίμα της καρδιάς
Εγώ θα σε ταΐσω
4) Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
(Χορωδία)
Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
Που έχει πάντα βράδυ
Έχω δυο μάτια στη ψυχή
Που σκίζουν το σκοτάδι
Δεν μπορούν δεν μπορούν
Οι αλυσίδες
Να μου δέσουν
Τις ελπίδες
Τι κι αν μου δέσεις το κορμί
Και τα δικά μου χέρια
Έχω ψυχή όπου πετά
Ως τ’ ουρανού τ’ αστέρια
5) Ο Νεοζηλανδός
(Μαρινελλα)
Λεβέντη από τη Νέα Ζηλανδία
Στο σπίτι μας που ήρθες να κρυφτείς
Θα βρεις στοργή αγάπη και φιλία
Και σπίτι σου πως είσαι να θαρρείς
Βάλε τα ρούχα του παιδιού μου
Που σκοτώθηκε
Και μη φοβάσαι, εδώ κανένας
Δεν προδόθηκε
6) Γιατί να γίνω μάνα
(Μαρινελλα)
Στο μπλόκο τον αρπάξανε
σαν σκύλο τον πετάξανε
μια νύχτα στο Χαϊδάρι.
Η αγκαλιά μου άδειασε
και η καρδιά μου βράδιασε
γλυκό μου παλληκάρι.
Πες μου κι εσύ
του δειλινού καμπάνα
γιατί να γίνω μάνα.
Το σπίτι μου βουβάθηκε
κι ο κήπος μου μαράθηκε
μου κόψαν τον βλαστό μου.
Πριν δω τέτοιο μαρτύριο
ας ήταν δηλητήριο
το γάλα στον μαστό μου.
7) Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
(Σ. Καζαντζίδης)
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π' ανατέλλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ.
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά,
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.
8) Αδερφέ Ισραηλίτη
(Χορωδία)
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Φως ανέσπερο θα ρίχνει
Στους βωμούς της λευτεριάς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης
Που για εκείνη μαρτυράς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Όσες πίκρες κι αν γευτείς
Δεν σε νίκησε κανένας
Τώρα εσύ είσαι νικητής
9) Ομηρία
(Χορωδία)
Αγκομαχάει το τραίνο
Ομήρους φορτωμένο
Κορμιά σκελετωμένα
Ανθρώπινες σκιές
Με μάτια όμως φλογισμένα
Και με αδούλωτες καρδιές
Αγκομαχάει το μαύρο τραίνο
Και πνίγει τα μάτια μου αντάρα
Παιδάκι μου αγαπημένο
Κατάρα στον πόλεμο – κατάρα
Στο πρώτο το βαγόνι
Ο θάνατος ζυγώνει
Μα θα’ναι ενός ομήρου
Δεν σκιάζει την καρδιά
Είναι τιμή, τιμή και δόξα
Να πέσεις για τη λευτεριά
10) Ένας ξύλινος σταυρός
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
Ένας ξύλινος σταυρός
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
11) Το τραγούδι της ειρήνης
(Χορωδία)
Κι ω! να ξαναβγεί ο ήλιος
για να φύγει η καταχνιά
πόσο δάκρυ πόσο αίμα
έφτυσε αυτή η γενιά.
Και στη ρημαγμένη γη
χαρωπή χτυπά η καμπάνα
και το γέλιο ξανανθεί
στη χαροκαμέκαμένη μάνα.
Της Ειρήνης το τραγούδι
τραγουδήστε μ' ένα στόμα
στα σκαλιά να μπει λουλούδι
στο καψαλισμένο χώμα.
(Απαγγέλλει ο Δημήτρης Μυράτ)
2) Καταχνιά
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα, Χορωδία)
Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά
Κλαίνε θρηνούν οι κάμποι
Ήρθε σκλαβιά πικρή σκλαβιά
πλάκωσε μαύρη καταχνιά
κι ο ήλιος πια δεν λάμπει
Η μπότα του κατακτητή
Παντού τη φρίκη απλώνει
Κι όπου πατεί κι όπου πατεί
Χορτάρι δε φυτρώνει
Μα στη χαμένη μου τη γη
Θ’ανθίσουν πάλι οι κλώνοι
Θ’αναλαλεί το αηδόνι
Μέσα απ’ τη στάχτη τη βαθειά
Μια σπίθα θα πετάξει
Σε πολιτείες και χωριά
Και θα γενεί τρανή φωτιά
Που τη φωτιά θα κάψει
3) Πείνα
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Δεν πουθενά ψωμί
Και σπίτι πώς να πάω
Θα με πληγώσει μια φωνή:
"Πατέρα μου πεινάω"
Απόψε το παιδάκι μου
Θα γείρει πεινασμένο
Και τον πατέρα του θα δει
Πρώτη φορά κλαμένο
Να μαραθείς βλαστάρι μου
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω
Και με το αίμα της καρδιάς
Εγώ θα σε ταΐσω
4) Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
(Χορωδία)
Τι κι αν με ρίξεις στο κελί
Που έχει πάντα βράδυ
Έχω δυο μάτια στη ψυχή
Που σκίζουν το σκοτάδι
Δεν μπορούν δεν μπορούν
Οι αλυσίδες
Να μου δέσουν
Τις ελπίδες
Τι κι αν μου δέσεις το κορμί
Και τα δικά μου χέρια
Έχω ψυχή όπου πετά
Ως τ’ ουρανού τ’ αστέρια
5) Ο Νεοζηλανδός
(Μαρινελλα)
Λεβέντη από τη Νέα Ζηλανδία
Στο σπίτι μας που ήρθες να κρυφτείς
Θα βρεις στοργή αγάπη και φιλία
Και σπίτι σου πως είσαι να θαρρείς
Βάλε τα ρούχα του παιδιού μου
Που σκοτώθηκε
Και μη φοβάσαι, εδώ κανένας
Δεν προδόθηκε
6) Γιατί να γίνω μάνα
(Μαρινελλα)
Στο μπλόκο τον αρπάξανε
σαν σκύλο τον πετάξανε
μια νύχτα στο Χαϊδάρι.
Η αγκαλιά μου άδειασε
και η καρδιά μου βράδιασε
γλυκό μου παλληκάρι.
Πες μου κι εσύ
του δειλινού καμπάνα
γιατί να γίνω μάνα.
Το σπίτι μου βουβάθηκε
κι ο κήπος μου μαράθηκε
μου κόψαν τον βλαστό μου.
Πριν δω τέτοιο μαρτύριο
ας ήταν δηλητήριο
το γάλα στον μαστό μου.
7) Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
(Σ. Καζαντζίδης)
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π' ανατέλλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ.
Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά,
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.
8) Αδερφέ Ισραηλίτη
(Χορωδία)
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Φως ανέσπερο θα ρίχνει
Στους βωμούς της λευτεριάς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Το αστέρι που φοράς
Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης
Που για εκείνη μαρτυράς
Αδερφέ Ισραηλίτη
Όσες πίκρες κι αν γευτείς
Δεν σε νίκησε κανένας
Τώρα εσύ είσαι νικητής
9) Ομηρία
(Χορωδία)
Αγκομαχάει το τραίνο
Ομήρους φορτωμένο
Κορμιά σκελετωμένα
Ανθρώπινες σκιές
Με μάτια όμως φλογισμένα
Και με αδούλωτες καρδιές
Αγκομαχάει το μαύρο τραίνο
Και πνίγει τα μάτια μου αντάρα
Παιδάκι μου αγαπημένο
Κατάρα στον πόλεμο – κατάρα
Στο πρώτο το βαγόνι
Ο θάνατος ζυγώνει
Μα θα’ναι ενός ομήρου
Δεν σκιάζει την καρδιά
Είναι τιμή, τιμή και δόξα
Να πέσεις για τη λευτεριά
10) Ένας ξύλινος σταυρός
(Σ. Καζαντζίδης, Μαρινελλα)
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
Ένας ξύλινος σταυρός
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δεν στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος
Ένας ξύλινος σταυρός
Με καντήλι το φεγγάρι
Είναι φάρος φωτεινός
Και σου πρέπει παλληκάρι
11) Το τραγούδι της ειρήνης
(Χορωδία)
Κι ω! να ξαναβγεί ο ήλιος
για να φύγει η καταχνιά
πόσο δάκρυ πόσο αίμα
έφτυσε αυτή η γενιά.
Και στη ρημαγμένη γη
χαρωπή χτυπά η καμπάνα
και το γέλιο ξανανθεί
στη χαροκαμέκαμένη μάνα.
Της Ειρήνης το τραγούδι
τραγουδήστε μ' ένα στόμα
στα σκαλιά να μπει λουλούδι
στο καψαλισμένο χώμα.
×
![]()
